Κάτι σχετικό με όσα χάνουμε από τη ζωή

 


Ένας άντρας κάθισε σε ένα σταθμό του μετρό και άρχισε να παίζει το βιολί. Ήταν ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου...
Έπαιξε έξι κομμάτια Bach για περίπου 45 λεπτά. Κατά την περίοδο αυτή, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, υπολογίστηκε ότι 1.100 άνθρωποι πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι στο δρόμο για τη δουλειά. Μετά από 3 λεπτά, ένας μεσήλικας πρόσεξε ότι εκεί ήταν ένας μουσικός που έπαιζε. Ο μεσήλικας επιβράδυνε το ρυθμό του και σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα. Μετά προχώρησε βιαστικός το δρόμο του.

Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο.Μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί και χωρίς διακοπή συνέχισε να περπατά. Λίγα λεπτά αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο για να τον ακούσει, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά. Σαφώς είχε αργήσει. Ο μόνος που έδωσε περισσότερη προσοχή ήταν ένα τρίχρονο αγόρι. Η μητέρα του έκανε νόημα να προχωρήσει, αλλά το παιδί σταμάτησε για να εξετάσει το βιολιστή. Τέλος, η μητέρα το έσπρωξε δυνατά, και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι όλη την ώρα. Το ίδιο επαναλήφθηκε και από πολλά άλλα παιδιά. Όλοι οι γονείς, χωρίς εξαίρεση, τα ανάγκαζαν να προχωρήσουν. Στα 45 λεπτά που ο μουσικός έπαιξε, μόνο 6 άτομα στάθηκαν για λίγο. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά, αλλά συνέχισαν να περπατάνε κανονικά στο ρυθμό τους. Συνέλεξε 32 δολάρια. Όταν τελείωσε το παίξιμο και επικράτησε σιγή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κάποιο ίχνος αναγνώρισης.

Κανείς δεν γνώριζε ότι ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς στον κόσμο. Είχε παίξει μόλις ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Δύο ημέρες πριν από το παιχνίδι του στο μετρό, ο Joshua Bell είχε ξεπουλήσει όλα τα εισιτήρια, σε ένα θέατρο στη Βοστώνη, όπου οι θέσεις κατά μέσο όρο κόστιζαν 100 δολάρια. Αυτό που διαβάσατε είναι μια αληθινή ιστορία.

Ο Joshua Bell έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό, ως μέρος ενός κοινωνικού πειράματος σχετικά με την αντίληψη, τη γεύση, και τις προτεραιότητες των ανθρώπων, το οποίο οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post. Το σχέδιο ήταν: Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, μια ακατάλληλη ώρα αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Σταματάμε να τη δούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη αναμενόμενο περιβάλλον; Ένα από τα πιθανά συμπεράσματα από αυτή την εμπειρία θα μπορούσαν να είναι: Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει την καλύτερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;