Ο γέροντας και το άλογο

Κάποτε ζούσε σ' ένα χωριό κάποιος γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο λευκό άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.

Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

Οι συγχωριανοί του τον θεώρησαν ανόητο επειδή αρνήθηκε ένα τέτοιο ποσό.

'Ένα πρωί ξύπνησε και είδε ότι το άλογό του είχε φύγει.

Οι συγχωριανοί του μαζεύτηκαν για να του εκφράσουν τη λύπη τους:

«Τι μεγάλο κακό που σε βρήκε, τώρα ποιος θα σε βοηθά στις δουλειές σου;

Ήσουν ανόητος που δεν πούλησες το άλογο.

Τώρα δεν έχεις ούτε χρήματα, ούτε άλογο».

Ο γέροντας δεν απαντούσε.

Ύστερα από λίγες μέρες το λευκό άλογο επέστρεψε στη μά­ντρα του γέροντα, μαζί µε μερικά άλλα πανέμορφα άγρια άλογα που είχε συναντήσει στο δάσος.

Μαζεύτηκαν ξανά οι συγχωριανοί και του έλεγαν:

«Τι τυχερός που είσαι!

Σου έτυχε μεγάλο καλό, αφού τώρα έχεις περισσότερα άλογα να σε βοηθούν».

Ο γέροντας τούς απάντησε:

«Ποιος ξέρει ... Πάντως, είμαι ευχαριστημένος που το άλογό μου γύρισε».

Οι συγχωριανοί του τον κοιτάζανε πάλι περιφρονητικά.

Μετά από λίγες μέρες, ο γιος του, καβαλικεύοντας ένα από τα άλογα, έπεσε κι έσπασε το πόδι του.

Μαζεύτηκαν πάλι οι χωριανοί λέγοντας:

«Τι κακό που σε βρήκε!

Με τα άλογα που ήρθαν, έχασες τελικά το δεξί σου χέρι στις δουλειές, τον γιο σου, που υποφέρει τώρα από τους πόνους και ίσως υποφέρει για όλη του τη Ζωή».

Ο γέρος απάντησε: «Ποιος ξέρει ... »

Δεν πέρασε μια βδομάδα από αυτό το ατύχημα και μια γειτονική χώρα κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα του. Πέρασε, λοιπόν, και από την πόλη του ο στρατός και επιστράτευσε όλους τους νέους άντρες της πόλης. Δεν πήραν, φυσικά, τον γιο του, που είχε σπασμένο το πόδι, κι έτσι δεν έλαβε μέρος στις άγριες μάχες που ακολούθησαν.

Ήρθαν πάλι οι συγχωριανοί και έλεγαν:

«Είσαι πολύ τυχερός, αφού οι γιοι όλων μας πάνε να σκοτωθούν στον πόλεμο, ενώ εσύ θα έχεις τον γιο σου πάντα κοντά σου».

Και ο γέροντας τούς απάντησε με τρυφερότητα:

«Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ από πριν, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά».

 

Ένα είναι σίγουρο: ότι τη μια μέρα μπορεί να είμαστε τυχεροί και την άλλη άτυχοι. Και τα δυο είναι περαστικά. Σημασία έχει να τα καλωσορίζουμε και τα δυο και να πιστεύουμε ότι η ζωή κρατάει πάντα ένα δώρο στο χέρι της, είτε μπορούμε να το αναγνωρίσουμε, είτε όχι.

Κάθε εμπειρία, θετική ή αρνητική είναι σημαντική για την εξέλιξη μας.